Boomtempels als urn

We veren terug in onze stoel en ik vraag: Wie was jullie vader? Wat heeft hij jullie meegegeven in dit leven?

Het wordt stil….., ik raak een gevoelige snaar merk ik. De oudste zoon neemt als eerste het woord: Nou Jacqueline dan krijg je vijf verschillende antwoorden. Een voor een nemen de kinderen het woord. Het is een cadeau om hiernaar te mogen luisteren en vooral om te zien hoe iedereen juist vanuit die enorme verschillen in hoe zij hun vader beleefd hebben, elkaar de ruimte geven om de goede, de minder makkelijke en pittige kanten van hun vader te belichten en wat dat voor hen individueel in hun leven als kind van hem betekend heeft. De een heeft “meer last” van zijn strenge kant gehad als de ander. Ze zijn hem unaniem dankbaar voor zijn drive om “het beste uit jezelf halen” waar het scholing en opleiding betrof. Al was dat niet altijd makkelijk. Het mag er allemaal zijn in dit spontane gesprek. Als de jongste als laatste haar ervaringen uitgesproken heeft zijn we allemaal stil.

Het is inmiddels een uur later, we beseffen zonder woorden dat hier iets bijzonders is gebeurd. Dat het goed was om naar elkaar te luisteren, en elkaar ruimte te geven en juist in die verschillende vaders die hij was voor zijn vijf kinderen, een enorme verbinding met elkaar te voelen in deze week van afscheid.